Rozdział 54 "Taki Chłopak To Prawdziwy Skarb"

[ 3 dni później ]

Reachel.

Poczułam lekki powiew wiatru co zmusiło mnie do otworzenia oczu. Okno znowu było otwarte na oścież. Brakowało mi powietrza w tej sali. Słońce już wyglądało zza horyzontu i przyświecało złotymi barwami. Nagle moją uwagę przykuło coś innego. Na szafeczce obok mojego łóżka stał wazon z ciemnoczerwonymi różami. Od razu wiedziałam od kogo. Uśmiechnęłam się pod nosem i pokiwałam lekko głową. Obok wazonu stała mała karteczka. Wzięłam ją do ręki i przeczytałam w myślach.

  "Dla mojego anioła. Jestem z Tobą. Wracaj do zdrowia. Carlos"

  - Musiał, po prostu musiał - zaśmiałam się cicho.

Jeszcze raz zerknęłam na kwiaty. 

  - O... - zobaczyłam coś jeszcze innego.

Na mebelku stało nasze zdjęcie w złotej ramce.

Na widok fotografii szeroko się uśmiechnęłam. Z zamyślenia wyrwało mnie trzaśnięcie drzwi. 

  - Co tam masz, ważoone? - zapytała zaciekawiona Kate.

Bez mojej zbędnej odpowiedzi wiedziała co się dzieje. 

  - Widzę, że chłopak się nie oszczędza - rzuciła okiem na bukiet róż i puściła mi oczko.

  - To nie wszystko - podniosłam i opuściłam brwi.

Podałam przyjaciółce karteczkę od latynosa. Chwyciła ją w swoje szczupłe palce i przeczytała po cichu wiadomość. Wyjrzała zza kartki papieru z chytrym uśmiechem.

  - Co cię tak bawi, Kate? - sama zaczynałam się śmiać.

  - Mnie?! Nic, kompletnie nic - podała mi kartkę i uniosła ręce do góry na znak poddania się. - Cieszę się twoim szczęściem - zaśmiała się.

  - Już ja wiem, co ci po głowie, kochana, chodzi.

Pogawędka się skończyła na tych słowach. Dziewczyna pokazała palcem na ramkę ze zdjęciem. 

  - To jest to zdjęcie...? Co mi pokazywałaś kiedyś? 

Zwróciłam wzrok na nie i znowu się uśmiechnęłam. Złota ramka w dalszym ciągu jasno błyszczała, jak nowa.  

  - Tak - odpowiedziałam i podałam jej fotografię.

  - Ślicznie wyszliście - uśmiechnęła się szczerze.

  - Już to mówiłaś - przechyliłam głowę i uniosłam brwi. - A gdzie są chłopcy? Nie widziałam ich tu od 3 dni.

  - Kendall mi powiedział, że Steve ich nie oszczędza. Nagrywają "Windows Down" cały czas. Jemu ciągle coś nie pasuje i każde śpiewać jeszcze raz. 

Blondynka zaczęła się bez opanowania śmiać. 

  - Masz dzisiaj wyśmienity humor, ważoone - chwyciłam ją za ramię bojąc się, że zaraz spadnie z taboretu.

  - Zdaje ci się - ledwo łapała oddech i znowu zaczęła się śmiać. - To tak jednorazowo. Po tych stresach muszę...

Złapała kolejny raz oddech, żeby przestać.

  - Muszę to wyrzucić z siebie- odetchnęła.

Ja wiedziałam, że to nie o to chodziło. Spojrzałam na dziewczynę ze wzrokiem mówiącym: "I ty mnie chcesz taki kit pocisnąć...? Next joke, please..." 

  - Ze szczegółami poproszę - powiedziałam bez owijania w bawełnę.

Ona zmierzwiła włosy i znowu zaczęła się śmiać.

  - Zabrał mnie na przedmieścia, na pusty parking i... - kolejny wybuch śmiechem. - No i... no i...

  - Wyręczę cię - podniosłam się. - Zrobiliście to.

Blondynka skoczyła jeszcze głośniej śmiejąc się. Ze śmiechu aż się popłakała.

  - O piątej nad ranem przywiózł cię do domu, a wujek myślał, że tyle czasu siedziałaś ze mną - kontynuowałam.

Kate już nie wytrzymała. Prawie eksplodowała śmiechem. Bałam się, że zaraz przyjdzie lekarz i ją wyprosi. 

  - Dokładnie! - ledwo ją zrozumiałam. - Ha ha ha, dokładnie tak było!

Znowu usłyszałam trzaśnięcie drzwi. Obie zwróciłyśmy głowy do nich. W szklanych drzwiach stała mama. Na jej widok Kate zerwała się jak oparzona. 

  - To ja was zostawię... - puściła mi oczko.

Matka podeszła do okna i lekko je przymknęła. Ja pod jej nieuwagę zaczęłam przyjaciółce pokazywać na migi, żeby mnie nie zostawiała, bo inaczej nic z niej nie zostanie. Nie posłuchała. Wybiegła z sali i zniknęła z zasięgu mojego wzroku. Teraz przy mnie stała moja matka. Ostrożnie usiadła na taborecie, na którym przed momentem siedziała przyjaciółka. Za bardzo nie wiedziała jak zacząć konwersację. 

  - Jak się czujesz...? - zapytała cicho.

  - Wyśmienicie - odpowiedziałam oschle i krótko.

  - Ładnie wyszedł - powiedziała pokazując palcem na zdjęcie w złotej ramce.

  - Nie udawaj, że nagle go akceptujesz - odparłam mrużąc oczy. - Znowu próbujesz grać.

Kobieta wyraźnie się zmieszała. Chciała porozmawiać ze mną, jednak mnie coś blokowało. Jeszcze niedawno jej wybaczyłam, ale ja nadal nie potrafiłam normalnie spojrzeć jej w oczy. 

  - Słuchaj, wiesz, że nigdy się nie układało w naszej rodzinie - zaczęła ze skruchą.

  - Mylisz się, było między nami idealnie - przerwałam jej. - Kiedy miałam cztery lata było idealnie. Potem było tylko gorzej. Wszystko się posypało. Tata już nie wyrabiał w pracy i przestał o siebie dbać, ty zaszłaś w ciążę z Freddim, a tego nie chciałaś. Praca była dla ciebie ważniejsza. Wysłałaś go do Szkocji, bo nie chciałaś na niego patrzeć. Wszystko dla ciebie było ważniejsze oprócz domu i rodziny. Mnie zmuszałaś wręcz do śpiewania przed publiką. Do tego te sceny, że nie mam prawa z nikim się spotykać. Te wszystkie plany przeciwko mnie i kłamstwa... - zabrakło mi powietrza. - ...Na co ci to...? Czujesz się usatysfakcjonowana...? 

Chyba wtedy trochę przesadziłam. Widać było, że zaczyna żałować, a ja przejechałam się po niej jak po autostradzie. Postanowiłam siedzieć cicho. Powiedziałam, co chciałam jej już długo powiedzieć. 

  - Rozumiem, masz do mnie żal. Ja wiem - odezwała się w końcu. - Nie zamierzam się sprzeciwiać. Nieźle namotałam przez ten cały czas. Chciałam wszystkich poustawiać po kątach, a to ja sama potrzebowałam odmiany. 

Byłam zaskoczona jej słowami. Jednak tego nie pokazywałam. Zachowałam kamienną twarz. Czekałam, co jeszcze powie.

  - Już myślałam, że cię straciłam... - kontynuowała. - ...I to wszystko wina Carlosa...

Już otworzyłam usta, żeby jej przypomnieć, co przed chwilą mówiła. Ubiegła mnie.

  - ...Przepraszam. Tak, tak, wiem. Już nic nie mówię.

Nastała chwila ciszy. Słyszałam tylko ciche pikanie EKG na zmianę z tykaniem zegara. Na szczęście ta chwila za długo nie trwała.

  - Zawiodłaś się na mnie wiele razy... Na tacie z resztą też... Oboje nie jesteśmy święci - kontynuowała. - Rozmawiałam z Kate. Wszystko mi opowiedziała, jak to było.

Wytrzeszczyłam oczy na kobietę. 

  "Rozmawiała z Kate?! Ona z Kate?! Nie wierze..."

  - Ta dziewczyna, Sabina w niczym nie zawiniła, prawda?

  - Oczywiście, że nie - odpowiedziałam szybko.

  - Carlos to dobry chłopak, tylko czasami trochę zagubiony...

Tylko słuchałam, co jeszcze o nim powie. Łapałam każde jej słowo. 

  - Z jednej strony prawie odeszłaś... - zaczęła.

Znowu otworzyłam usta, żeby jej przerwać i znowu mi się nie udało.

  - ...Ale też z drugiej strony gdyby nie on to nie znaleźlibyśmy nawet twojego ciała...

Te słowa spowodowały, że siedziałam w bezruchu.

  "Gdyby nie on...?"

  - Jak to...? - nie dowierzałam.

  - Wyciągnął cię - wytłumaczyła krótko. 

Pokazałam jej na migi, że dalej nie rozumiem.

  - Kate opowiedziała mi kiedy tonęłaś. Carlos wbiegł do wody i zaczął cię szukać. Dziewczyny już dzwoniły na policję, jednak on im zabronił. Sam chciał cię uratować. Szukał dobre dziesięć minut... i udało mu się. Przyjechała karetka, a on cały czas siedział przy tobie...

  ...ale kiedy byłaś już tutaj, on nie wszedł do ciebie. Stał cały czas na korytarzu i tylko ci się przyglądał ze łzami w oczach...

Tak, to była prawda, co mówiła... Pamiętam... Stał tam cały czas... 

  - Naprawdę masz szczęście, że go poznałaś... Taki chłopak to prawdziwy skarb... - powiedziała całkowicie szczerze i pierwszy raz od dłuższego czasu uśmiechnęła się.

____________________________________________________

Secondhand Serenade - Fall For U

Avril Lavigne - Black Star

Big Time Rush - Like Nobody's Around

PROSZĘ O KOMENTARZE : )